Nederland en Duitsland zijn buurlanden en buren denken meestal dat ze elkaar kennen. Of valt dat in de praktijk toch tegen? Onze Gastblogs gaan over het dagelijks leven in de grensregio’s. Verteld door mensen met een goed verhaal. Luchtig geschreven, met een hang naar diepgang. Ter leering ende vermaeck. Een beetje om over na te denken, voor wat (leed)vermaak en om elkaar echt wederzijds beter te leren kennen! In deze aflevering Günter Schmitt.
De grote passie van journalist Günter Schmitt is wandelen. Zo was hij in 2010 247 dagen onderweg als ‘RundumDeutschlandwanderer’ (vrij vertaald: maker van een rondje Duitsland te voet) en als grensganger en liep daarbij zo’n 5.200 kilometer. Zijn trouwe begeleidster tijdens zijn wandelavonturen was Emma, zijn Beagle.
Grensbelevenissen
“Als grenswandelaar heb ik veel verhalen van langs de grens gehoord. Na 25 jaar ‘Schengen’ wilde ik de open grenzen binnen de Europese Unie ervaren, ik wilde weten wat de mensen beweegt, hoe het er in hun hart en hoofd uitziet, en hoe mensen aan de grens leven. Zo kwam ik ook in het Duits-Nederlandse grensgebied. Grenzen vervagen daar, je komt ze hier werkelijk meer tegen. Dat komt ook doordat op het land hetzelfde fruit en dezelfde groenten worden verbouwd. Soms zijn er alleen nog maar grenzen in het hart of het hoofd. En OK, taal kan een barrière zijn, maar in Nederland spreekt bijna iedereen een beetje Duits en kun je goed communiceren. Van alle ‘buren’ waren Nederlanders de vriendelijkste mensen die ik bij mijn wandelingen ben tegengekomen. Dat merk je aan de begroeting en aan de vele gesprekken her en der.”
“Het gescheiden zijn door grenzen is in het verenigd Europa eigenlijk verdwenen. Grensbewoners gaan veel opener met elkaar om, misschien omdat die grens nog nauwelijks voor hen bestaat. Er zijn genoeg ontmoetingen en activiteiten tussen de mensen. Ik herinner me bijvoorbeeld een oude grenspost, die zich vlak bij de grens bevond. Als iets bijzonders gerestaureerd, kwam het precies op de grens in een nieuwe rol: ons herinneren aan wat ons vroeger scheidde. Tegenwoordig verbinden zulke grensposten de volkeren die in de regio allang gemeenschappelijke projecten hebben. Ik denk dan aan gezamenlijke natuurgebieden, aan heidevelden en aan de dieren. De natuur kent geen grenzen.”
“Ervaringen uitwisselen, met elkaar praten, dat is zo belangrijk. Langs de grens zijn er altijd mogelijkheden om je verstaanbaar te maken. Een andere taal, zoals het Nederlands, is geen probleem voor mij. Afgezien daarvan heb ik altijd mijn beagle Emma bij me. Zij is de ‘communicatie-ambassadrice’ en zorgt altijd snel voor een ongecompliceerd contact. Eerst praten we over Emma en dan over alle andere dingen. Ik concentreerde me steeds op de etappe van de dag en misschien is dat wel de reden waarom ik zoveel meegemaakt heb. Je luistert bewuster en beleeft dingen intenser.”
Günter Schmitt
www.heimatverfuehrer.de
Bron: GrenzenLos Magazine, tekst Sabine Hannemann
